Lente in Afrika!

Zuid-Afrika kent, net als Nederland, seizoenen. Het is hier op het moment lente, wat zich uit in erg wisselvallig weer. De ene dag is het bewolkt en minder dan 20 graden, de andere dag (of twee uur later) is het zonnig en rond de 30 graden. Het mooist aan de lente in Afrika is de natuur die zich weer langzaam in volle glorie laat zien. Om dit het best te kunnen aanschouwen, reden wij vrijdag ruim 7 uur naar het Noorden...
Als je dacht dat onze toer in het eerste weekend over slechte wegen door niemandsland ging, had je het mis. We reden nu door de ‘groene kalahari’, de groene woestijn, waar je nauwelijks dorpjes passeert. De laatste 85km was een onverharde weg door Niemandsland waar geen eind aan leek te komen. Met een bijna lege tank en niets anders dan struiken om ons heen, begonnen we ongerust te worden. Gelukkig kwamen we net voor het donker aan bij de bestemming: Hondeklipbaai, waar wij in een 2-persoonstent logeerden. Het dorpje is afgelegen, heeft wisselend telefoonbereik, lang niet altijd elektriciteit en ook het water is beperkt. Maar het was fantastisch, en de verse vis smaakte goed!

Zaterdag reden we door het Namaqua National Park, waar de groene woestijn in de lente verandert in een kleur- en geurrijke bloemenzee. De weg bleek achteraf alleen geschikt te zijn voor een 4x4, maar wij ondervonden dat een laaggelegen stadsautootje met nauwelijks PK dat met een paar goede bestuurders ook kon.
Bij dezen wil ik wel de schildpad herdenken, die we helaas niet meer konden ontwijken naast een ontzettend groot gat in de weg. Ook hebben we een glimp opgevangen van de diamantmijnen en een dorpje daarnaast, waar je je moest identificeren om binnen te komen. De bloemen in het park waren prachtig en vooral op de oranje vlakte voelden we ons een warm welkom geheten door onze nationale kleur.
Op de baie* mooie zonsondergang bij Hondeklipbaai hadden we totaal niet gerekend, maar we hebben genoten. De foto’s spreken voor zich.

Ondertussen hebben we ook Stellenbosch bezocht, wat eind 17e eeuw door Simon van der Stel gesticht werd. Er is nog steeds veel ‘Cape Dutch’ architectuur te zien: Nederlands aandoende huizen, maar dan zonder tweede verdieping omdat er immers toch genoeg ruimte was. We bekeken de Universiteitscampus die echt fantastisch ruim, schoon en indrukwekkend is en een Amerikaans aandoend uiterlijk heeft. Met jaloezie vergeleken we dit met onze Uithof. Vervolgens genoten we van een wijntoer en aansluitende proeverij, zeker voor herhaling vatbaar! Gelukkig zijn er ontelbaar veel wijnlandgoederen in de omgeving.

Dan nog kort iets over het coschap. Tot nu toe valt het tegen wat we hier kunnen doen: we observeren vooral. De interns moeten operaties leren, de studenten verpleegkunde moeten bevallingen leren en de zes Afrikaanse studenten lopen rond op de gynaecologie afdeling, waardoor wij vooral observeren en wachten op vuurwerk op de kraamafdeling/verloskunde. Gelukkig zijn we de volgende twee weken de enige coassistenten, dan kunnen we waarschijnlijk veel meer doen.
Een voordeel is dat Engels een officiële taal is in Zuid-Afrika en dat we het Zuid-Afrikaans redelijk kunnen volgen, dus meestal hebben we de rode lijn van het verhaal snel gevonden. Wat opvalt is dat de artsen bijna allemaal blank zijn en de patiënten bijna allemaal gekleurd: de blanke patiënten hebben waarschijnlijk geld genoeg om naar een privaat ziekenhuis te gaan waar ze niet zo lang hoeven te wachten. Een ander voordeeltje: de 24-uurs dienst op donderdagavond is voor ons vaak rond 0.00u afgelopen, waardoor wij een prima nachtje slapen en de volgende dag na de ochtendronde ‘ compensatie’ krijgen voor de zware nacht. De weekenden beginnen voor ons dus al rond 10.30!

Tot snel, liefs!

*baie = heel/heel erg (dat gebruiken de Afrikanen echt baie vaak als voorzetsel)